اشعار

عشق آمد و خاک کف پایت طلب کرد            ما را اسیر زلف سلطـان عـرب کرد
برکامـمان با ذکر یا مـولا رطب کرد            مــا را گــدای اول مــاه رجـب کــرد

با تو دوبـاره عـاشقی از سـر بگـیریم
حـاشا که ما سـوی در دیگـر بگـیریم

ماه رجب آمد خودش را با صفـا کرد            مـاه رجـب آمـد به تو آغـوش وا کرد
او جرعه جرعه آبرویی دست و پا کرد            با آبـرو شد خـویش را مـاه خـدا کـرد

دروازۀ مـــاه خـــدا نــام شــمــا بــود
عـرش خــدا بــر قــلـۀ بـام شـمـا بـود

خواهـم شـبـیـه سـایـه افـتـم زیر پایت            یا چون کبوتر پـر بگـیـرم در هـوایت
صدهـا غـزل را هدیـه آوردم بـرایـت            تا که شوم شـاگـرد این دانش سـرایت

از لـطف زهـرا خـادم بـاقـر شـدم من
داده قـلـم دستـم اگـر شاعـر شـدم مـن

با علم خود چون مرتضی اعجاز کردی            جنگی دگـر با دشمـنـت آغـاز کـردی
زخـم زبـان ها خوردی اما ناز کردی            بابی ز حـکمت بر نـصارا باز کردی

پـیـر نـصارا شد به لبخـنـدت مسلمان
ما را اسـیـر نـور لـبـخـنـدت بـگـردان

در تشنـگـی هایت تو از سـقـا بگـویی            از هُـرم آتـش بـر لـب دریـا بـگـویـی
شب تا سـحـر یا سیـدی مـولا بگویـی            تب می کـنـی تا ذکـر یا زهـرا بگویی

دانم ز بـوی یـاس خـانـه بـی قـراری
از مـادرت ارثیه داری هر چه داری

آخـر خـدا بیت الـحـرامی را فـرستـاد            همـراه تو رکـن و مـقـامی را فرستاد
هـمـراه جـابـر احـتـرامـی را فـرستاد            با لحـن پـیـغـمـبـر سـلامی را فرستاد

بر روی لب هایت فقط نور و غزل بود
این از عـنـایـات خــدای لـم یـزل بود

دیـدم کـه بـا نـازی شـبـیـه مــادر آمـد            او که کمان در دست سوی خـیبر آمد
گـفـتـنـد: مـحـمـد یـا نـبـی دیـگـر آمـد            دیدم که بـاقـر نه! گـمـانـم حـیـدر آمـد

گفتا هشام او را که از نسل بهار است
هم صاحب علم و یقین هم ذوالفقار است

فـرقی نـدارد پیش ما نـزدیک، دوری            نازم تو را که معـدن عـلم و شعوری
تو شارح تورات و انجـیـل و زبوری            هر پنج نوبت با خـدا در کـوه طوری

تـو آیــه هـای نـاب قــرآن کــریــمـی
مفـهـوم بـسـم الله الـرحـمـن الـرحیمی

گفتم که آتش، در دلت آتـش به پـا شد            بغضت پر از فـریاد های بی صدا شد
در پیش چشمت سر به روی نیزه ها شد            طوفان اشکت راهی کـرب و بـلا شد

از کودکیت تا به پیـری گـریـه کردی
عمری بر احوال اسیـری گریه کردی

بر درگهت عمری پر از سوز و گدازیم            دسـتـان خــالـی آمــده غــرق نـیـازیـم
یک آرزو مانده که بر صحنت بنازیم            یک گنبد و گلدسته مخصوصت بسازیم

بـر الـتــیـام زخـم تـو مـرهـم گـذاریـم
کـنج حـیـاط صـحـن تو مـریم بکـاریم

از آسمان ترنم بـاران چه دیـدنی ست            این بار طعم رویش گـلها چـشیدنی­ست
آمد خبر که از طرف عرش یک پسر            بر جمع خـانـوادۀ مـولا رسیـدنی ست

نـاز قـدوم ایـن نـوۀ حـضرت حـسیـن            صدها نفرشبیه خودم سر بریدنی ست
او آمـد و بـه نـام خـداونـد لب گـشـود            تکبیر جمع عرش نشیـنان شنـیدنی­ست
آرام جـا مـیـان دو دست پـدر گـرفـت            با ناز؛ ناز طفلک زهرا کـشیدنی ست
مستم اگر ز بادۀ یک جرعه از خُم است

 جـشـن ولادت ولی الله پــنـجـم اسـت
 نـام تـو نام حـضرت پیـغـمــبـر خـدا             مـحـو تـوأم تـو بـنـدۀ زیـبــاتـر خــدا
هستی برای خلق جهان با علـوم خود             بعـد از پیـام بـر - تو پـیـام آور خـدا
یک عالمه طراوت و سرسبزی و بهار            آورده ای بـرای من از محـضـر خـدا
با آنهمه روایت سبزی که ازتو هست             آسـان تـر است رفـتـن تـا آخــر خــدا
من از کـنـار خـانـۀ تـو نه نـمـی روم            تا که رسـانی ام تو به دور و بـر خـدا
مستم اگر ز بادۀ یک جرعه از خُم است

جـشـن ولادت ولـی الله پـنـجــم اسـت
ای یــادگــار واقــعــۀ کــربــلا ســلام            با غصه و مصـیبت و غـم آشنا سـلام
بر آن دل شـکـسـتـۀ دوران کـودکـیت            از ما همیشه وهمه دم هر کجـا سـلام
یـادت نـمی رود دم دروازه های شهـر            بـا سنـگ داده اند به روی شـما سـلام
جابر رسید و گفت که ای باقـرالعـلوم            بر تو رسانده است رسول خـدا سـلام
قبر بدون شمع و چراغت بهشت ماست             ما زائر مـزار تو هستـیـم با " سلام"
مستم اگر ز بادۀ یک جرعه از خُم است

جـشـن ولادت ولـی الله پــنـجـم اسـت

پــنـجــمـیـن حـجّـت خــدا بـاقــر            مــظـهــر ذات کــبــریــا بــاقــر

قــرّة الـعــیـن حـضـرت ســجـاد            چـون پـدر صاحـب لــوا بــاقــر

نـور پـاک محـمـد است و عـلـی            گــوهـــر قـــلــزم  ولا بــــاقــــر

وارث گـنـج حـکـمـت و عـرفان            عــالــم عــلــم اوصـیــا بـــاقـــر

جـانـشـیــن و وصـیّ پـیـغــمـبـر            نـور چـشمـان مـرتـضـی، بـاقـر

منـبع جـود و لطـف و احسانست            مـیـر و سـر حـلـقــۀ سخـا بـاقـر

کـام جـان هـا ز نــام او شـیـریـن            درد مـــا را بـــود دوا بـــاقـــــر

زد قـدم از شـرف به مـاه رجـب            وارث نــور هـــل اَتـــی بــاقـــر

کـرده در بـــر لـبــاس امـکــانـی            زد بــه ســـر تـاج اِنّــمــا بــاقــر

ایــن شنیـدم کــه بـلبـلـی عـاشـق            بـر سـر شـاخــه زد نــوا بــاقــر

کامـد ای عـاشـقـان زمـان طرب

خیـز و شادی نـما به مـاه رجـب

نــور او نــور روی پــیـغــمــبـر            برگزیـده، چو مصطفـی مـنـظـر

خـوی پـاکـیــزه اش پـسـنـد خــدا            هـمـچــو مــرآت سـاقـی کــوثــر

چـهـره اش هـمچو چـهـرۀ زهـرا            بـه درخـشـش بـه زهــرۀ احـمـر

خـــرّمـــی از وجــود او پـــیــدا            بـلـکـه مـیـنــوی حـضـرت داور

حُـسن او در کـمـال حُسن حَـسن            خـیـره در سیرتـش هـمـاره نظر

در شجاعت حـسیـنِ کـرب و بلا            در سـخـاوت چو بحر پُـر گوهر

هر چه گویم به وصف او قـاصر            من چه خوانم به مدح آن سـرور

گـوهــر بـحـر مـعــرفـت بــاقــر            بـه جمیـع صـفـات حـق مـظهــر

روز مـــیـــلاد آن امــام هـــمــام            کـام مـا پُـر بود ز شـهـد و شکر

بـر لب جـمـلـه شـیـعـیـانـش بـود            این سخن نیمه شب به وقت سحر

کامد ای عـاشـقـان زمـان طـرب

خـیـز و شـادی نما به مـاه رجب

طـور دل شـد به مِـهـر او سیـنـا            دیـــده از تــوتـــیـــای او بــیــنـا

بـر کـف مــا ز حُـبّ او سـاغــر            جـمـلـه سـرمسـتِ آن مـیِ مـیـنـا

دل ربـوده ز عــارف و عــامـی            کـس نـدیــده چــنـیــن رخ زیــبـا

در رُخـش گر نـظر کـنی بـیـنـی            جــلــوۀ ذات حـــق بــود پـــیــدا

پـنـجـمـیـن شــمــس آسـمـان ولا            هفـتمـیــن نـور طـلـعـت غــبــرا

عـرش و کـرسی به نور او قـائم            عـالـم از یُـمن حـضـرتش بر پـا

شـاد و خُـرم بـود از این مـولـود            نـه زمـیـــن بـلـکـه عــالــم بــالا

جــانــشـیــن پـــیــمــبــر خــاتــم            بـر هـمـه خـلـق رهـبـر و مــولا

پـرچــم افـراز دیـن و قـرآن ست            عــالــم عــلـم عـــلَّــمَ الاســـمـــا

ذکـر و تـسبـیح دوستانـش هـست            زیـر لـب دم به دم چـنـان عـنـقـا

کـامد ای عـاشـقـان زمـان طرب

خـیـز و شـادی نـمـا به مـاه رجب

حـجّـت حــق امــام دیـن بــاقـــر            بر همه کـار انس و جـان نـاظـر

مـشـکـلات جـهــان از او آســان            در مصـائب به امـر حـق صابـر

هــر کجــا عـاشقـی بـرد نـامـش            بی گـمان در بـرش بود حـاضـر

چـشـم او چـشـــم خـالــق اکـبـــر            بـر هـمــه آفــریـنـش او بــاصـر

گـیـسـوانـش کـمـنـد طایــر جـان            دیـدگـانــش دو جــادوی سـاحــر

در مــقـامـش زبـان بــود الـکــن            در مـدیـحــش قـلــم بـود قـاصـر

مـی رسـانــد سـلام پـیــغــمـبـــر            بـر چـنـیــن رهـبـر جهـان جابـر

غـم ز خاطر برون کنـد مهـرش            شـادمـان مـی شـود از او خاطــر

بــه ظـهـورش ظهـور حق پیــدا            ز وجــودش خــدا هـمی ظـاهــر

گوید این نکته را ز روی شرف            گـــاه بــی گـــاه خامـــه شـاعــر

کـامـد ای عـاشـقـان زمان طرب

خیـز و شـادی نما به مـاه رجـب

قـوام هـسـتـى محـیـط امـكـان           بـلـوغ خـلـقـت شـكـوه ایــمـان

فـروغ تـوحـیـد دلـیـل سـرمـد           بـیـان وحـدت لـسـان بـرهــان

بهشت رحـمت صفـاى جـنـت           بـهـار طـوبـى جــمـال یـزدان

امـام بـاقــر كـه فـیـض وافــر           دهد كلامش به علم و عـرفان

كه را شنـاسد جهان تحـقـیـق؟           كه برتـر از او كـشیـده ایـوان

بدست سبزش ریـاض دین را           نـمـوده خـرم چـنـان گـلـستـان

بـداده قــولـش كــلام حــق را           هـزار تـفـسیـر هـزار عـنـوان

پـنـاه قــرآن ز كـفـر و بـاطـل           ز كـفـر و بـاطـل پـنـاه قــرآن

ولادتـش را عـــنــایــتــى دان           به اهل تـقـوى به اهـل ایـمـان

بـه شـاد بــاشِ دل پــیـــمــبــر           دلـى نـبـاشد كه نـیست شـادان

مرا ز شوق است نواى شادى           چنان كه بر شاخ هزار دستان

تـرانـه خـیـزد ز تـار و پــودم           قصیـده ریـزم ز جوهـر جـان

به هر كه بینم چو ناى مطرب           بود خوش آوا بود غزل خوان

موالیـان را بـشـارت این روز           مـعـانـدان را عــذاب نــیــران

به یـمـن مـیـلاد و زاد روزش           نـواى شـادى رسـد به كـیـوان

بـه مـدح پـنـجـم ولـىِ مـطـلـق           من این قـصیـدت برم به پایان

بر منـبر عـلم و دین نگـین بخشیدند            خـورشید مـنـوّری به دین بخـشیدند

یک دستۀ گـل ز گـلشن سبز بهشت            امشب به امـام سـاجـدین بخـشیـدنـد

************************

از عرش حدیث حق پرستی خواندند            یک صفحه ز دیباچۀ هستی خواندند

وقتی که شکفت امام باقر چون گل            در بـاغ جنان سرود مستی خواندند

يارب اين بوي خوش از سمت جنان مي آيد           يا گـل فـاطـمـه آن جـان جـهـان مي آيـد

يارب اين نور صفات ازلي باقر توست           عـلـم با آمـدنـش، رقـص كـنـان مـي آيـد

يارب اين خيل ملائك ز سما تا به زمين           با چه شوريست چـنين بال زنان مي آيد

يارب اين باقـر علم نبوي يا ملك است؟           كه به نامش غـزل از عمق بيان مي آيد

يارب از يوسف زهرا خبري نيست چرا؟           هر دم از تـوطئه ای شـوم خـبـر مي آيـد

مهر تو خار نخـل هـایم را رطب کرد            مــا را گــدای اول مــاه رجــب کــرد

آقـای من مـهـر تو را واجـب نوشتـنـد            یعنی تو را بر غیر تو غالب نوشتـنـد

سال هزار و سیصد و اندی گدایی است            روزی ماها از همین چندی گدایی است

من چـهـارده قـرن است دنـبال شـمایم            مال خـودم هـم نـیـسـتـم مـال شـمـایـم

ماه رجب تا که به تو آغـوش وا کرد            با آبرو شد، خـویش را مـاه خـدا کرد

تو مـوسیِ دریــا عـلـم بــی کــرانــی            تـو آسـمـانِ در زمـیـن، فـوق زمـانـی

نـام تـو را هـمـواره با مد می نـویـسـم            تـا می نـویـسم یـا مـحـمـد می نـویـسـم

ای گـریـۀ سـجـاده هـای نـیـمه شب ها            اذن دخــــول اول مــــاه رجــب هـــا

ای که برای مقدمت قـبل از ظهـورت            شد سـالـهـا شهـر خـدا دنـبـال نــورت

عـرش الـهـی احـتـرامـش را فـرستـاد            پـیـغـمـبـر اکـرم سلامـش را فـرستـاد

فـرمـود پـیـغـمـبـر بزرگ عـالـمـیـنـم            آری حسین از من و من نیز از حـسینم

آن کس که دارای تـمام حُـسن من بود            آنکس حسن بود و حسن بود و حسن بود

حالا حسین و مجـتبی وصلت گـزیدند            بـا وصـلـتِ بـاهـم مـحــمـد آفـریـدنــد

تو مادری داری که مثلش هیچ زن نیست            مانند او حـتـی در اولاد حـسـن نیست

او همره بابای تو کرب و بـلائی ست            در عهد تو در منصب خیرالنسائی ست

در هر زمان مشـغـول تبـلـیـغ خـدایی            بـا درد هـم تـرویـج یــاد هـل اتــایــی

شب می کـنی تا سیدی مـولا بـگـویـی            تب می کـنی تا ذکـر یا زهـرا بگـویی

آنچه که زهرا مـادرت دارد تو داری            روز قیامت هم تو صاحب اخـتـیـاری

تو مثل رأس جـدّ خود اعـجـاز کردی            بابی زحکمت بر نصاری بـاز کردی

قـربـان اعـجـاز تو ای فـرزنـد زهـرا            آخـر مـسـلـمـان تـو شـد پـیـر نـصـارا

تو آبـرو بـخـشـی به مـا ای آبـرو دار            حاجت روامان کن که هستیم آرزودار

نـابـودی وهـابـیـت امـید شـیـعـه است            روز سقوط کفر تنها عید شیـعـه است

بـایـد که بر این آرزوی خود بـنـازیـم            بـهـر تو و اجـداد تو مـرقـد بـسـازیـم

همراه بابایت چهـل سال و پس از آن            بـودی بـه یـاد گـودی گــودال گـریـان

تا زنـده بودی آب دیـدی گـریه کردی            تا کودکی بی تـاب دیـدی گریه کردی

تو روضه خوان روضۀ ویرانه هستی            تـو داغـــدار عــمــۀ دُردانـه هـسـتـی

تو علـم خود را از همه گـودال داری            تو تـا ابـد بر خـیـزران اشکـال داری

عـطـر لبخند خـدا پیـچـیـد در دنیای من           پنجمین خورشید تا گل کرد در شبهای من

آیه ای نـازل شد از سمت بـلـوغ آسمان           روشنـی پـاشـیـد بر آیـیـنـۀ سیـمـای من

فصل وصل آمد، زمین پُر شد ز بوی ناب عشق           جلوه گر شد از مدینه، ماه من، مولای من

عصمتی روشن تبسّم کرد بر روی زمین           حضرت حق گفت: او نوری ست با امضای من

وارث بوی بهشت است و خِرَد میراث اوست           سیب شیرینی ست او از شاخۀ طوبای من

قاف غیرت، بحر حیرت، کهکشان حکمت ست           باقر نور است، بشنـو از لبش آوای من

فصل لبخـند گـل پـنـجـم، امام بـاقـرست           پنجمین خورشید، زد لبخند بر دنیای من

تشنۀ یک جلوه از خورشید سیمای توأم           ای طلوع پنجمین! ای حجّت فردای من

مه رجب، مه تسبیح، ماه صدق و صفاست           مه نماز، مه روزه، ماه ذکر و دعـاست
مــه عــبــادت پــروردگــار حــیّ ودود           مـه مـحـمـد و مـاه عـلـی، مه زهـراست

نسیم صبحگهش خوب تر ز بوی بهشت           فضای شامگهش بهتر از نسیم صباست

طـلـوع ایـن مــه نــورانـی از شـب اول           ولادت وصـیِ پـنـجـم رســول خـداسـت
امــام پــنــجــم شــیــعــه، مــحــمــد دوم           که خاک درگهش این چار امّ و هفت آباست
تمام دانـش در لـوح سیـنـه اش محـفـوظ           تمام قـرآن در مصحـف رخـش پیداست
اگر به ذره نـظـر افکـنـد شود خـورشید           وگر به قطره نگاهی کند همان دریاست
مـحـمـدی کـه مـحـمـد سـلام داده بـر او           که خود سلام محمد سلام ارض و سماست
سـلام را چـو جـواب سـلام بـایـد گـفـت           شـفـای دیـدۀ جـابـر جـواب آن مولاست
قیام علـمی او چون قـیـام سـرخ حـسیـن           پـیـام زنـدۀ او انـقـلاب کـرب و بـلاست
کـلام اوسـت شـکـافــنـدۀ تـمــام عــلــوم           علوم را نفسش خوشتر از دم عیـساست
دُری ز مخزن علمش به دست شیعه بود           که نام آن دُر مکنون دعای عاشوراست
به کـور چـشـمـی نابـاوران تیـره درون           مـزار و بارگهـش در مدیـنـۀ دل هاست
به بزم شام که بیش از چهار سال نداشت           عـلیـه پـور مـعـاویـه نـاگـهـان برخاست
بسان رعـد خـروشیـد آن چنان که هنوز           بنی امیّه به هر دور و هر زمان رسواست
گشود لب که یـزیدا به قـوم خویش مبال           که نسل شان ز حرام است و اصل شان ز خطاست
دهـد بـه کـشـتـن آل رسـول رأی کـسـی           که او ز پشت پدر نَبوَد و ز نسل زناست
گهی بسان رعیت گـرفـته بـیـل به دوش           گهی به نور هدایت به خـلـق راهنماست
روا بـود که به افـلاک سر بـلـنـد کـنـیـم           نـدا دهـیـم مـحـمـد امـام پـنـجــم مـاسـت
هنوز دشـمـنـش از عـفـو مانده شـرمـنده           هنوز خُلق خوشش روح بخش اهل ولاست
هنوز کرسی درسش بود به شانۀ عرش           هنوز شـعـشـعۀ دانـشش به اوج سماست
هــنــوز عـلـم به دنـبــال او روانـه بـود           هـنـوز سـائـل درس و تعـلّـمش دنیـاست
هـنوز زمـزمـۀ قـصـۀ عـزیـز و عُـزیـز           از آن ولـیّ الـهـی شـنـیـدنـش زیـبـاسـت
خـدا گـواست جـدا از خـدا و قرآن است           هرآن کسی که مسیرش ز اهل بیت جداست
مـدیـنـۀ دل شـیـعـه بـقـیـع دیـگـر اوست           از آن جهت دل مؤمن، همیشه عرش خداست

اوّل مـاه رجب شد جـلـوه گر ماهـی تمام          کامد از هفت آسمان و مهر گردونش سلام

اخـتـر چـار آسـمـان و آسمان هـفت مهر          یـوسف دو فـاطـمـه نـور دل خـیـر الانـام

نسل در نسلش همه خیر الورا خیـر البشر          خـود امـام ابـن امـام ابـن امـام ابـن امـام

مـشـعـل بـزم مـعـارف بـاقـر کـلّ عـلـوم          کعبۀ دل، قبلۀ جان، رهنمای خاص و عام

عالم هستی که چون لب بر تکـلّـم وا کند          از دمش جوشد کلیم و از لبش خیزد کلام

شهریار مُلک امکـان کز تمام مـمکـنـات          ذکر او خیزد هماره فیض او جوشد مدام

در وجود حضرتش کـلّ محمّد جـلوه گر          پیشتر از خلقت نورش محـمّـد داشت نام

گه به نخلستان ورا بیل کشاورزی به دوش          گه به بام آسمان خورشید را گـیرد زمام

بی ولای او همه رفـتـار عـالـم نـادرست          بی وجود او همه طاعات خـلـقت نـاتـمام

این عجب نبود که مولانا علیّ بن الحسین          گیرد از او همچو پیغمبر ز زهرا احترام

با ثـواب خـلـق اگر زاهـد نـدارد مهر او          دوزخش بادا حلال و جـنّـتـش بادا حـرام

علم، پای کرسی تدریس او دارد جـلوس          معرفت در پیش پای جابرش کرده قـیـام

تا بود روشن چراغ علم او در سیـنه اش          روز دشمن شام گردد چون به نطق آید هشام

مکتب من باقریّ و مذهب من جعفریست          نیست جز آنم طریق و نیست جز اینم مرام

مهر فـرزنـدان او مانند جان در سیـنـه ها          نطق شاگردان او چون تیغ برّان در نیـام

ای سلاطین را به سوی آستـانـت الـتـجـا          وی خلایق را به دیوار بقـیـعـت ازدحـام

بـاقـر آل مـحـمّـد نـجـل زیـن الـعـابـدیــن          جدّ و باب و مادر و آباء و اجدادت کرام

رهروان فرش را مهر تو در دل روز و شب          ساکنان عرش را مدح تو بر لب صبح و شام

جابر جُعفی که بحر دانشش در سینه بود          بود از دریای علمت قطره ای او را به جام

سائل کوی تو تا صبح قیامت مرد و زن          تابع حکم تو تا پایان هستی خاص و عام

گرچه قبر بی چراغت میدرخشد در بقیع          چون خدا در قلب مردان خدا داری مقام

این عجب نبود که در بازار علم و حکمتت          راه پیمـایـی کند یوسف به عنـوان غـلام

می فروشد نـاز، مؤمن بر گلستان بهشت          آیدش بویی گر از خاک بقـیعت بر مشام

نی عجب ای کعبۀ دل در همه دوران سال          گر طواف آرد به گرد کعبه ات بیت الحرام

شخص پیغمبر تو را ازسوی حقّ گوید درود          جابر از ختم رُسل بر حضرتت آرد سلام

چـار سالت بود با تـیـغ بیان و تیـر عـلـم          شام را کردی به چشم پور بوسفیان چو شام

با بـیان زنـده ات در قـصـر بـیـداد یـزیـد          یـافـت زخــم سـیـنــۀ آل مـحـمّـد الـتــیـام

تا بگویی نیست جایز در بر ظالم سکوت          بر تـمـام نـسـل ها از کـودکی دادی پیـام

از تو گشته آفـتاب عـلم و ایمان جلوه گر          وز تو باشد مکتب قرآن و عترت را قوام

در کتاب نخل میثم سطر سطر و بند بند          وصف تو حُسن شروع و مدح تو حُسن ختام

تا شود آیـیـنـه بی زنـگـار در ماه رجب           از خـیال خویش سر بردار در ماه رجب

چـشـم اگر دارید بـاران دعـا را بشنـوید           می چکد نور از در و دیوار در ماه رجب

کاش دور از مُهر و تسبیح و ریا و جانماز           بـاز گـردد رونـق بــازار در مـاه رجـب

باز شیخ ما به حرف آمد حدیث نفس گفت           عرض دین را بُرد دنیادار در ماه رجب

کاش برگردم به خود ای کاش برگردد به خود           شیخ بی عـمـامه و دستـار در ماه رجب

اعتکاف و عشق یعنی گریه بر احوال خویش           نیمه شبها گـریه کن بسیار در ماه رجب

سیزده شب معتکف در خم شدم تا پُر شدم           از دعــای حــیــدر کرار در مــاه رجب

وزیــده دوبـاره نـسـیـم رجـب            مرا خوانده حق در حریم رجب

دلـم را هـوائی خـوبـان نمـود            خـدای رئـوف و رحیـم رجب

خدایا کمک کن که با لطف تو            شوم بهره مند از نعـیـم رجب

نگـاهی بفـرما براین روسیـاه            بـه حـق نـگـار کـریـم رجـب

مناجاتی ام کن در این ماه نور

مـقـیـمـم بفرما به درگـاه نـور

مرا شوق یـاریست والا تـبار            امامی گـرامی و زهـرا تـبـار

من از ایـل مجـنـونم و دلـشده            و او از عـزیـزان لـیـلا تـبـار

کریمی ز نسل کـریمان عشق            و من عاشقی مست و شیدا تبار

نسب از دو سو فاطمی، حیدری            به قـربان این ماه غـوغا تبار

جـمـال جـمـیـلش بهشت عدن

دو جد گرامش حسین و حسن

تـعـلق ندارد به کس خـاطـرم            گــدای کـرمــخــانــۀ بــاقــرم

به لطـف خـداونـد زهـرائی ام            خدا را براین موهبت شاکـرم

به منصب نیازی مرا نیست؛ نیست            خوشم در حریـم علی شاعرم

اگرچه سـرودم غـزلـهـا ولـی            ز وصف علی زادگان قاصرم

قلم از نفـس ماند و یــارم نشد

حـریـف نگــاه نـگــارم نـشـد

سـلام ای علـوم خـدا را امیـن            پدر خـواندۀ علم، حق الیـقـیـن

اگـرچه ز نـسـل عـلـی آمـدی            مـحـمـدتـریـنی، مـحـمـدتریـن

چنان فـانی عـشق پـاکت شدم            ز سـرحـد مستی گـذشتم ببـین

مریض مریض تو عیسی مسیح            مـریـد مـریـد تو روح الامیـن

به قربان نازی که داری شما

و آغوش بـازی که داری شما

به روی اسیـرت نگـارا بخـند            بر این بیـنوا دیده ات را مبـند

نگاهی...که جاهلترین نوکرت            ز دریای علمت شود بهره مند

امیـر رسـولان به تـو داده دل            مـرا هم امـیـرا فکـندی به بند

حسن زاده ای و حسینی خصال            نگاهت قیامت... لبت کان قـند

چه گردد از آن لب شه ذوالمنن

کلامی خصوصی بگوئی به من

من امشب زچشم تو دم می زنم            به نـام نـگـاهـت قـلـم می زنـم

رجب آمده غرق شور و طرب            شرر بر دل و جان غم می زنم

سراپای من غرق لطف شماست            دم از حُسن صاحب کرم می زنم

کدامین سحـر می شود بنگـرم            کـنـار مــزارت قــدم می زنـم

ویا اینکه یک روز خوش بنگرم            سر قـبـر پـاکـت عـلم می زنم

ضریحی نداری ز بغض عدو            برای تو در دل حـرم می زنم

مـرا عــفـو کـن اگــر دلــبــرا            ز اوصاف تو حرف کم می زنم

تو بالائی و ما دراین قعر خاک

الا حضرت عشق روحی فداک

دلــم پُـر شـده از ولای شـمــا            سـرم خـاک پـای گـدای شـمـا

چه دارم به جز اینکه آقا فقط            بـگـویـم وجـودم فــدای شـمــا

چه می شد نصیب دل ما شود            نـسیـمی ز فـیـض دعـای شما

مبارک بود پیـش من مرهم و            غم و لطف زخم و شفای شما

شبـم را شما نور بـاران کـنید

مرا با نـظر اهـل ایـمان کـنید

پخش سبک

دل زعطای فاطمه*** به عرش حق مجاوراست

جـشــن خوش ولادتِ*** آقــا امــام بــاقــر اسـت

باقرعلم عالمین یا مولا** به مصطفی نور دو عین یا مولا** یوسف یوسف حسین یا مولا

ای گل زهرا  و حیدر( ۳)       مولا یا باقر العلوم

*************************************

ز رشتـه ی ولای او *** جـدا نـمی شـوم دمـی

مـدیـنـه از قــدوم او*** فـخــر کـنـد به عـالـمـی

آن گـل نازنین ما خوش آمد** دلبر بی قـرین ما خوش آمد** امام پنجـمین ما خوش آمد

ای گل زهرا  و حیدر( ۳)       مولا یا باقر العلوم

************************************

به مهر تو به عشق تو*** سرشته شد آب و گِلم

عـنـایـتی که عـاقبـت*** مـدیـنـه ای شـود دلــم

ز عـلـم خود به ما عطا کن آقـا** درد دلـم بـیـا دوا کن آقا ** قسمت مـا کـربـبلا کـن آقـا

ای گل زهرا  و حیدر( ۳)       مولا یا باقر العلوم

 پخش سبک

محمد آل احـمـد، از همه خـوبان سرآمد        عزیز زهرا وحیدر،امام ِ باقرخوش آمد

آیــنــه ی تــجـلّـی حُـسـن خــدا        طلعت او، شمس ولا، نور هُدی

او ولیّ حیّ سبـحــان ، نورچشم عالمینِ        پسر حضرت زهرا ، نوه ی امام حسینِ

مددی حضرت باقر،مددی حضرت باقر،مددی حضرت باقر(۲)

*******************************

صد قل هو الله میگن بر، جلوه ی نور کمالش        تبارک الله میخونن ، فرشته ها بر جمالش

لیلا شده مجنون و آواره ی تو        روی دلش به سوی گهواره ی تو

توی آسمان عصمت، تو که هاله ی دو نوری        حَسَنینی هستی آقا، تو سلاله ی دو نوری

مددی حضرت باقر،مددی حضرت باقر،مددی حضرت باقر(۲)

********************************

قسم به ماه و ستاره ، حاجت دلها همینه        یک شب اول رجب رو، باشیم انشاالله مدینه

آسمون دلا گـل افـشـانـی بشه        دورتا دوربقیع چراغانی بشه

انشاالله نصیبمون شه، تومدینه این سعادت        برای امام ِ بـاقــر ، بگیریم جشن ولادت

مددی حضرت باقر،مددی حضرت باقر،مددی حضرت باقر(۲)

خـواهـم امشب باز شیــدایـى كـنـم           از در رحــمـت تــمــنّــایــى كــنـم

تا شوم دور از تمام هـرچه زشت           سیــر، در گـلــزار زیـبــایــى كنـم

گرچه خـوارم، دم ز گل ها می زنم           یــاد گــل، یـــاد گــل آرایـى ‏كـنــم

مـدت كـوتــاه عـــمـر خــویـش را           صرف خدمت نزد مـولایــى كـنـم

از هـمیـن كـوتـاه خـدمـت، تـا ابـد           زنــدگــى در لطف و آقـایـى كـنـم

آمـدم نـوشم مـى ‏از شیـر و رُطب

بـــر در مـــیـــخــانـۀ مــاه رجـب

اى رجـب میـخـانۀ حــیـدر تـویـى           مِى تویى، باده تویى، ساغر تویـى

طعم تو گـردیـده احـلى من عـسـل           گـوشه‏ اى از وسعت كـوثــر تـویى

راه درك لــیــلــة الــقــدر عـــلــى           بهر شیعه تا صف محـشــر تـویى

مـاه شـعـبـان بـر تـو كـرده اقـتــدا           بـاعـث تـوفـیـق پـیـغـمـبـر تــویـى

مطلعـت زیـبـاتـرین روز خداست           مــــیــزبــان حـجـت داور تــویــى

حسن مطلع در تو باشد لـطف یار

شــد رخ زیـبــاى بــاقــر آشــكـار

او شعیب عـتــرت پـیـغـمـبر است           بــاقــر دریــاى عــلــم داور اسـت

مـفـتـخــر بر نـام او هـسـتـیــم مـا           این كــلام یك امــام و رهبـر است

اول خیـر آخـر خـیـر اصـل خـیـر           این محمد، سفره دار كـوثــر است

بــى روایـــاتـــى كــه از او آمــده           دین ما تا روز محـشـر ابـتر است

سـائـل عـلـمـش مـراجـع گـشته اند           وسعت علمش ز هركس برتر است

او كه بـاشـد بـهـتـرین مـولاى من

مادرش شد فـاطـمـه بنت الـحـسـن

مادرش از فـاطـمه تصویر داشت           در بــرش آئـیــنــۀ تـقـدیــر داشـت

پــاك تــر از آب زمــزم خُـلـق او           رزق و سهم از آیۀ تـطـهیر داشت

او كه بـاشد دخـتــر بـیـت كــریــم           حُسن بابـایش در او تـأثـیــر داشت

نِى به دامـانـش گــرفـتــه كـودكى           او به دامان خضر راهى پیر داشت

تــا كـنـد مـا را غــلام درگــهــش            در نگاه چـشم خود زنجـیـر داشت

مـا غـلام حـضرت بــاقــر شـدیــم

بـر مَــرام غـیـر او كـافـر شـدیــم

شـروع اول مـاه و طـلـوع مـاه تـمـام            به این شروع، درود و به این طلوع، سلام

خدا بـه حضـرت سجـاد داد فرزنـدی            کز او بنـای فضیلت گرفت اسـتحکـام

محـمّـدبـن‌علـی، باقـرالعلـوم که هست            ز مــادر پــدر خــود سـلالـۀ دو امـام

که هست چارامامش پدر،دو فاطمه مام           دو جد دیگـر او حیدر و رسـول انـام

مـحـمّـدی که محـمّـد سـلام داده بر او             به روی دست پدر چون علی گرفت مقام

ولـی حـق و شـکــافـنـدۀ تـمـام عـلـوم            که هفت شهر فضیلت از او گرفت نظام

گرفـت دیدۀ خـود را ز دست او جابر            سلام باد بر آن دست و این چنین اکرام

رَوی چـو جانب بیت‌الحـرام تربت او            به تن بپـوش ز بـال فرشتگان احـرام

دُر چهار یـم و بحر هـفت گوهر پاک            بر آن چهار یم و هفـت دُر؛ سلام مدام

امـام پنجـم و پنجـم وصـی خـتم رسل            که می‌شوند رسل بر زیارتش اعـظام

شروع علم به او، ختم عـلم نیز به او            زهی به حسن شروع و زهی به حسن ختام

گـرفـت روز ازل بـاقـرالـعـلـوم لقـب            چنان‌که یافـتـه دانـش بـه نـام او اتـمام

اگرچه بیل کشاورزی‌اش بود به زمین            بـه یک اشارۀ او نُه‌ سپـهـر گردد رام

بـه پای کرسـی درسش هزارها جابر            ذلیـل مجد و جلالش بـود هزار هشام

محمّد است زسرتا قدم به خُلق وخصال            از آن نهــاد ورا ذات حق محمّد، نـام

تمام شخص محمّد در او خلاصه شده             زمجد وعزت وخُلق وخصال وخوی ومرام

اگربه چشم بصیرت به تربتش نگری            دم از بهشت زدن در حریم اوست حرام

دگر به عـرش بریـن هیچ اعتنا نکنند            اگر شوند بـه کویش مـلائک استخدام

امـام پنجـم کـل وجـود، تـنـهـا اوسـت            چه در مدینه بود یا رود اسـیر به شام

قسم به ذات الهی که علم، بـی‌نـفـسش            چو آفـتاب دم مغـرب است بر لب بام

فقیـر درگـه احسـان او فقـیـر و غـنی            مطیع حکم خداوندی‌اش خواص و عوام

کمال یافته با مهـر او رکوع و سجود            قبول حق شده با حب او صلات و صیام

هماره تا که زمین است و آسمان برپا            همیشه تا که زمان است وگردش ایام

به روح پاکش از ذات حـق درود درود            به جسم و جانش ازجن و انس سلام سلام

مـوالیان وی از بیـم دشمنـان «میثم!»            ز دور بر حرمش بوسـه می‌زننـد مدام

الــسـلام ای دلــیـل کَــرَّمــنـا           ای بــه عــالــم امـــام، آمَـنّــا

به مـسلـمانـیِ خودت سـوگنـد           طاعتت واجب است، سَـلَّـمـنا

این عبارت نـوشـتـه بر قـلـبم           از ازل بــوده ام تُـو را مِــنّـا

از ازل تا ابد به این سخـنـیـم           مـا هـمـه بـنــده ایـم، اِرحَـمـنـا

شاهـد این که در رکاب تـوأم           و هُـــوَ «آیـــةً لَـــهُـــم اَنّـــا»

«و خَلَقنا لَهُم» به ما خواندی           «و مَـتـاعـاً، و رحـمـةً مِنّـا»

مرده بودیم، زندهِ مان کردی           و لبت گفت ذکـر «اَحـیَـیـنـا»

شـیعـۀ فـاطـمه تویـی، و منـم           شـیـعـۀ تو قـسـم به «انـزلنا»

حــجــةُ اللهِ مــا تــویــی آقـــا!

حجة الله علی الحجـج، زهـرا

سوره هـای فـصیح رحـمـانـی           آیــه هــای بــلــیـغ سـبـحـانی

تویی و آل پـاک و اطـهـارت           کــلــمـات کـــریـــم قــرآنــی

عَـلَّــم الآدم از تــو می گـویـد           ای به اسماءِ نـور، نـورانــی

اُذکـروا نـعـمــتـی تـویی آقـا!           وَه چه زیـبا نماز می خـوانـی

و اَقـیموا الصلوت را مـظهـر           اَمـرِ آتــو الـزکـوت را بـانـی

خاشعین را عبـادتت مَـظـهـر           خاضعین را چراغ رضوانی

هـر سـحـر از مـیـان سـجّـاده           آسـمـان را کـنـی چـراغـانـی

نیمه شب تا طلوع فجر و فلق           تویی و سجـده های طـولانـی

پــدر و مــادرم فـــدای شـمـا           ای مــرا والــدیــن ایــمــانـی

بــا شـمــا بــودنــم خــدا دانـد           بهآترین لحـظه های روحانـی

مثــل عـمّــه شـبـیـه بـابـایـت           می کنی خـطـبه های طـوفـانی

آخــرین یــادگار کرب و بلا!           اوّلــیــن یــادگـــار ایــرانــی

حـتـم دارم برای ما تا حـشـر           تا قـیــامت شـفـیــع مـیـمـانی

حــجــةُ اللهِ مــا تــویــی آقــا!

حجة الله علی الحجج، زهــرا

ای به قربان برق چـشمـانـت           آمــدی بــا ســرود جــانــانت

اَشهدت شهدی از شهادت داشت           اوّلـت هـسـت مـثـل پــایـانـت

بر لـبت آیـه هـای قـرآنـی ست           ای فــــدای صــدای قــرآنـت

حـال، وقـت امامـتِ تـو شـده           عـالَمی هـست زیـر دستـانـت

ما مسلمان دست های تــوئـیم           کـن اشــاره شـویـم سـلـمـانت

آری ای ماه!خوش درخشیدی           در شـب تـیـره بـر مـحـبـانت

خـنــدۀ مـادرت به بـابـا گـفت           مـی بَـرد دل، لـبـان خـنـدانـت

می درخـشد شـبـیـه مـرواریـد           گـونه ات؛ چـانه ات، گریبانت

این چه نوری ست میشود ساطع           تا بهـشتِ بـرین ز رضوانت

خوانِ نعمت بگستران که هنوز           انـبـیــایـنــد تــازه مـهـمـانـت

باقر العـلمی و مـعـلّـم اخـلاق           عـالـمـان طـفـلـک دبـسـتانت

قــلّـه هــای عــلــوم انـسـانـی           بی گمان فتـح شد به دورانت

مکـتـب وحی را تویی حـافظ           دشمنـان مانــده انـد حـیـرانت

درد اسلام و مسلـمـین امروز           هست محـتـاجِ مُـهـر درمانت

شـیـعـیـان غـریب را دریـاب           بــه دل نــرم و آه سـوزانــت

حــجــةُ اللهِ مــا تــویــی آقــا!

حجة الله علی الحجج، زهــرا

فـیــض سرمـد حکـایت باقـر           راه احــمــد هــدایــت بــاقــر

بر همــه دردهای بی درمـان           مــرهـــمِ دل ولایــت بــاقــر

هــمــۀ کــائــنــات مـی دانـنـد           زنــده اَنـد از عـنــایت بــاقـر

به خــدا زنــده می کـند دل را           نــکـتــه هــای روایـت بـاقـر

حـافـظ پرچم ذَوِی القـرباست           هر که شد تـحت رایت باقـر

بـشـریّـت به امـر حـق بـاشـد           زیـر چــتـر حــمـایـت بـاقـر

دور طاغوت، سَر نمی گـردد           جــز به دســت درایـت باقـر

ســدّ راه مـنــافــقــیــن بـاشـد           روشِ بـــا کـــفــایــت بــاقـر

هر کـجا انـحـراف می بـیـنـیم           چــشــم مـا و هــدایـت بـاقـر

شـیـعــه بـودن نـشانه ای دارد           شـیـعـه نــوری ز آیـت باقـر

بر مـجـاهـد ز غـیـب مـی آیـد           مــددِ بــی نـــهـــایــت بــاقـر

طاعتِ بی غرور، گر خواهیم           اشـک مـا و رضـایـت بـاقـر

در ره دوسـت بـنـدگــی بـایـد           بـنـدگی چیست؟ غایت بـاقـر

حـجـهُ اللهِ مــا تــــویــی آقــا!

حجه اللهَ علی الحجـج، زهـرا

جوشد از هـر لب دعای شما           چشمه چشمه به زیر پای شما

و من از چـشـمه ای شکافـنده           چـشـم واکـرده ام بـرای شـما

من مـسلـمان چـشم هـای تـوأم           مــؤمــن چـشـمـۀ بـقـای شما

هرکجا را که طی کند چشمت           طی کـنــد پـیـرو ولای شـما

نـتــوان حــق تــو ادا کــردن           مگر از سمت کـربـلای شما

چشم هایت چه روضه ها دیده           در شب و روز نـیـنوای شما

دیدی ای چشم کربلا که چه شد           بر سر نیزه مـقــتــدای شـمـا

خلوت سجــده بود و سـجـاده           آه ســجــاد و ابــتــلای شـمـا

خـیـمه اهـل بیت بود و شرر           حمله و غـارت و عزای شما

حـاجـتـی رفـت در دل زینب           که خورَد تـازیانـه جـای شما

دید چشمان پاک و معصومت           کوفه و شام و رنج های شما

باید از درد و داغـتـان گوئیم           ورنه کِی می توان ثـنای شما

خــودتـان امـر کـرده ایـد آقـا!           یک دهه روضه در منای شما

حـجـةُ اللهِ مــا تـــویــی آقـــا!

حجة الله علی الحجـج، زهـرا

ماه پر فیض رجب، ماه نبی، ماه خداست           ماه توبه،مه رحمت،مه ذکراست و دعاست

مـاه از خـویش بریدن بـه خدا پیـوستن           خرم آن کس که به حق واصل وازخویش جداست

ماه میـلاد شـریف دو مـحـمّـد دو علی           که پر ازجلوۀ ماه رخشان ارض وسماست

شکر حق؛ اول این مـاه، جـمـال ازلـی           در تمـاشـای رخ حـضرت باقر پیـداست

دوم ماه رجب عـید بزرگـی دگر است           عـید میـلاد علـی‌ بـن‌ جـواد بن رضاست

سوم ماه رجب آن دهـمـین حجّـت حق           جگرش لختۀ خون از شرر زهر جفاست

دهـم مـاه رجب بـا گـل رخـسـار جواد           موج‌زن رایحۀ عطر ولایت به فضاست

بـارک‌ الله کــه در سـیـزده مـاه رجـب          عید مـیـلاد عـلی، مظهر رب الاعـلاست

کعبـه آغوش گشوده چو گریبان از هم           که ز قـلب حـرم‌الله، علی عقـده‌ گـشاست

صـاحب‌خانـه نـدا داد که ای بـنت اسد           خانه از ماست ولیکن متعلق به شماست

قـدر و جاه تــو بـود فـوق مـقـام مـریم           پسر تو عــلی اسـت و پسر او عیساست

نجل پاک تو امـام است به نـجـل مریم           گرچه او مریم و عیساش پیام‌ آور ماست

این پسر رکن و مقام است و حطیم و زمزم           این پسرحجر وحجر،مروه ومسعا وصفاست

نـیـمـۀ مـاه رجـب روز وفـات زیــنـب           اوکه دخت علی و مادر صبر است و رضاست

زینب، آن فاتح میدان اسارت که هنوز           زنـده از خطبـۀ او واقعۀ کرب‌ و‌بـلاست

شیردخت علـی و فاطمه و اُخت حسن           که حسین دگر است و نفسش عاشوراست

بیست و پنج رجب از بهر محبان علی           روزاندوه و غم و ناله و اشک است و عزاست

روز آزادی زنـدانــی زهــرای بــتـول           روز قتل خلف حضرت صادق، موساست

گوئیا در دل تـاریک سیـه‌چـال، هـنوز           بانگ العفـو بـلنـد از دو لب آن مولاست

آن که دربارۀ وی آمده ساق مرضوض           چشم‌ها گر ز غمش خـون بفشانند رواست

روز بیست و ششم ماه رجب داغ پدر           بر دل و بر جگـر سوختـۀ شیـر خداست

بـر دل ختم رسل داغ ابـوطالـب مـانـد           آن که ایـمـانش فـوق هـمۀ ایـمـان‌هاست

بیست وهفت رجب است عید بزرگی دیگر           عیـد مزمل و مدثـر و نـور و طاهـاست

عید بعثت که نبی رخت رسالت پوشید           به!چه عیدی که به ازعید صیام و اضحاست

عـیـد پـرواز بشـر، عـیـد نـزول قـرآن           عـیـد نابـودی بـت، عـید تـجلای خداست

بیست وهشت رجب آغازفراقی‌ست بزرگ           که حسین‌بن‌علی عازم دشت و صحراست

کـاروان پـسـر فـاطــمـه هـنـگـام سحر           سربه کف دارد وعازم به سوی کرب‌و‌بلاست

عــزم حج دارد و در اول ره می‌بـیـنـد           قتلگاه است بر او مروه، صفا تشت طلاست

هـم‌قدم زینـب و عـباس و عـلـی‌ّ اکـبـر           پیش رویش علی و پشت سر او زهراست

گاه بر فـرق علـی‌اکبـر خود می‌نگـرد           گاه می‌گرید و چشمش به دو دست سقاست

گاه در سینه کند نوک سنان را احساس           گاه بـیـنـد که بریـده سر پـاکش ز قفاست

سر به کف داشتن و تیر گرفتن به جگر           سپـر سـنگ شـدن حـج امـام شـهـداسـت

میثم! آن تربت شش‌گوشه بود در بر تو           وای من! از چه ندیدی حرم یار کجاست؟

نازم به سَروری كه زبورش ز كوثر است            داود اهـل بیت صـدایـش رسـاتـر است

یك سـوره از زبـور گـلسـتـان هـل اتی            دنـیـایـی از فــضـائـل آل پـیـمـبر است

یك آیـه از صـحـیـفـۀ سجّـادیـه بخـوان            وانگه ببین كه سورۀ نورش چه محشراست

هركس كه آن صدای رسا را شنید، دید            حتی سكوت هم كه كند عین حیدراست

یـعــقـوب آل فـاطـمـه حــالا پـدر شـده            آمد محـمدی كه به او روح پیـكر است

نسل رسـول، نسل عـلی، نـسل فـاطـمه            بسته به این ولادت و مولود انور است

هم هاشمی است،هم علوی هم محمدی            نسلش حسینی وحسنی، فخر داوراست

اول مـحــمـد آمـد و بـعــداً عـلـی ولـی            اینجا علی ز قـبـل محمد مصـوّر است

او زادۀ خـلـیـلِ سـر افـرازِ نـیـنـواسـت            آزادۀ ذبــیـحِ خـدا سـبـط صـفـدر اسـت

او نــاشــر حــقــایــق دیـن مــحــمـدی            احـیـاگــر عــلـوم خـداونـد اكـبـر است

آگـاه از عـوالـم غـیب و شـهـود اوست            از قلّه‌های علم و عمل بلکه برتر است

در یـك كـلام مـرتــبـۀ بـاقــر الـعــلـوم            مولای هفت سرور و بابای جعفراست

در وصف اوهرآنچه سخن هست نارساست            جز اهل بیت هرچه بیان است بی‌بر است

قرآن هر آنچه وصف اولو الامر می‌كند            دربـارۀ پـیـمـبــر و آل پـیــمـبــر اسـت

او كیست وصفش این همه توحید آور است            اوكیست كه به گلشن ارباب مِهتراست

با این همه فـضـایـل گویای حـضرتش            تـاریـخ او مــؤیِّــدِ مـیـلاد دیـگـر است

او یـادگـار نهـضت سـالار كـربـلاست            دامن نـشین عـمّـۀ سـادات لشگـر است

تا كربلاست،زینتِ دوش عموی خویش            وز كـربلا، نظاره گر هـیجده سر است

او راوی تـمــام شـهـیــدان نـیـنـواسـت            اوشاهد سه ساله و نُه ساله دختر است

او دیـده است نـالـۀ رأس الـحـسـیـن را            او دیده است طشت طلا تیر آخر است

او دیـده اسـت ذبــح عـظـیــم قــتـال را            اودیده است تیزی خنجربه حنجر است

او دیده است پـردگـیـان را مـیان شهـر            او دیده است عمّۀ سادات مضطـراست

او دیـده اسـت هـلـهـلــۀ اهــل شــام را            او دیده است دیدۀ بابا ز خون تر است

حرفی نزن از تـشنگی؛ دریـا رسیده            از بی‌پـنـاهی‌هـا مگـو مـأوی رسـیده

پیغـمبر آمد خیر نازل شد از آن پس            فــیـض مـدام از عـالـم بـالا رسـیـده

فرخـنده فـیضِ فـرّخ و فرزانه‌ای که            آوازه‌اش تا سـدره و طـوبـی رسیـده

آن مدعی کز نسل احمد حرف می‌زد            حـالا بـبـیـنـد چـارمــیـن آقـا رسـیـده

این چارمین حیدر نصب؛ این پنجمین دُر            از کـوثـر پُـر گـوهـر زهـرا رسیـده

داعیه داری که به علمش ناز می‌کرد            کـارش به شـاگـردی این آقـا رسیـده

با "کعب الاحبار" و"هریره" دین نمی‌ماند            با " قال باقـر" شیعه تا اینجا رسیـده

لطفـش همیشه شامل حال گداهـاست            از لطف و از آقایی‌اش بر ما رسیده

یا بـاقـر الـعـلـم الـنـبـیّـیـن یـا محـمّـد

فـرقـی نداری در حـقـیقـت با محـمّد

دریای عـلمت تا ابد ساری و جاری            تو مثل زهـرا کـوثری، دنباله داری

در جهل تاریک و خزان معـرفت‌ها            با یک بغل نور آمدی، گرم و بهاری

مثـل پـیـمـبر دست مـردم را گرفـتی            بـا تـو سـر راه آمـده؛ عــبـد فـراری

وقـتـی تو آقـای مـنـی، در خانـۀ تـو            با آبـروتر از گـدایی هـسـت کـاری؟

از تو نـوشـتـم دفـتـرم شـد آسـمـانـی            یک آسـمـان لـبـریزِ حس بی‌قـراری

از تو نـوشتـم یـادم آمـد که غـریـبـی            افـتاد از دسـتم قـلـم در یک کـنـاری

یک دست روی سینه و دست دگر را            در پـنجـره‌های ضریـحی که نـداری

ازحال و روزت در بقیع آتش گرفتم            نه سایـبانی، نه چـراغی، نه مزاری

یا بـاقـر الـعـلـم الـنـبـیّـیـن یـا محـمّـد

فـرقـی نداری در حـقـیقـت با محـمّد